SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Zbąszyniu

Book

In basket

rate

Gniew / Zygmunt Miłoszewski. - Wyd. 1. kieszonkowe. - Warszawa : Wydawnictwo W.A.B. - Grupa Wydawnicza Foksal, cop. 2015. - 475, [1] s. ; 18 cm.

(Nowa Fala Polskiego Kryminału ; 1.)

Author

Miłoszewski Zygmunt (1976- ).

Genre/Form

Powieść polska

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Wypożyczalnia dla dorosłych

There are copies available to loan: sygn. W 821-3 [lok. Magazyn] (1 egz.)

Reviews:

Nietrudno, sięgnąwszy po „Gniew”, być idealnym czytelnikiem. To powieść wspaniale napisana, mądra i poruszająca.
Doskonale się tę książkę czyta. Sięgnęłam po nią jako po trzecią, czyli ostatnią, z serii kryminałów Zygmunta Miłoszewskiego, więc ciekawa byłam dalszych losów głównego bohatera. Znałam już także swobodny, gawędziarski styl pisania autora, który mi bardzo odpowiadał. Ucieszyłam się, że autor również i w tej części swej trylogii nie zrezygnował z interesującego zabiegu kompozycyjnego, (...) jakim jest opatrywanie kolejnych dni, w których toczy się akcja, rzetelnymi kronikarskimi informacjami polityczno-społeczno-obyczajowymi (łącznie z notką o pogodzie) danego dnia. Informacjami, którymi wtedy żyły świat, kraj, miasta, a które dzisiaj stały się już tylko suchymi faktami historycznymi, wartymi zresztą przypomnienia. Zarówno „Uwikłanie” (część pierwsza trylogii z 2007 roku), jak i „Ziarno prawdy” (część druga przygód przystojnego prokuratora ukazała się w 2011 roku) obok zagadki kryminalnej poruszały sprawy ważne dla współczesnego czytelnika (szczególnie polskiego), miałam więc nadzieję, że również i w „Gniewie” (powieści najnowszej z 2014 roku) znajdzie się miejsce na sprawy ważkie i warte przemyślenia. I nie zawiodłam się. ...
Całą recenzję autorstwa Gabrieli Kansik z oleskiego Dyskusyjnego Klubu Książki można przeczytać tutaj: [link] (wp.me/p2qabO-18M)

Doskonale napisana sensacja. Czyta się jednym tchem do końca. Szkoda, że to ostatnia część. Mam nadzieję, że będą następne.

Miłoszewski w wybornej formie. Niebanalna intryga, wielopłaszczyznowe tło społeczne i konstrukcja głównego bohatera jako wisienka na torcie. Czyta się jednym tchem.

Książka rewelacyjna. Miłoszewski nie zawodzi i zaskakuje do samego końca. Warto przeczytać

To ostatnia część z serii o prokuratorze Szackim, a szkoda. Niewątpliwie jest najlepiej napisanym ze wszystkich trzech kryminałów z Teodorem w roli głównej. Czyta się go z zapartym tchem na dodatek w oka mgnieniu. Niezwykle ciekawa intryga i równie zaskakujące czytelnika zakończenie. Świetnie, że nie kończy się happy endem, o ile w książkach tego typu można by to tak ująć. Tym razem akcja powieści rozgrywa się w Olsztynie, gdzie prokurator odnajduje w podziemiach rzekomo szkielet starego Niemca. (...) Jednak dzięki bystrym pracownikom z prosektorium szybko okazuje się, że prawda jest całkowicie inna... Jak się okazuje kości ze szkieletu należą do pięciu różnych ofiar nie koniecznie tej samej płci. Akcja przybiera zawrotne tempo w efekcie czego uprowadzona zostaje również córka Szackiego, Helena. Wówczas GNIEW prokuratora osiąga apogeum...
Cóż to kolejny świetnie napisany kryminał na polskim rynku. Nic dodać, nic ująć. Gorąco polecam ;)

Najlepsza część serii o Szackim. Miłoszewski trzyma do końca w napięciu, z wyśrubowaną intrygą i perypetiami, które dają niezłe zwroty akcji. Szkoda tylko, że to koniec cyklu.

Na pewno zaskakująca fabuła. Opisy morderstw jak dla mnie zbyt szczegółowe - niektóre obrzydliwe. Może to kwestia długiej przerwy od kryminałów? Pozycja bądź co bądź wciągająca. Daje 7/10

Naprawdę dobra. Autor w każdej z części trylogii porusz inny, społeczny problem. Pierwsza część to cienie przeszłości, w drugiej antysemityzm, a tutaj jeden z poważniejszych, ale nie poważnie traktowany problem jakim jest przemoc domowa. Jak zwykle dobrze napisana, trzymająca w napięciu do ostatniej strony. Właśnie ten zaskakujacy koniec utrzymuje mnie w przekonaniu, że to nie będzie koniec przygód Szackiego.

Inteligentna, zaskakująca, ciekawa, napisana prostym zrozumiałym językiem. Kryminał z elementami humorystycznymi. Główny bohater ma do siebie dystans.
Dla czytelników z Olsztyna spojrzenie na miasto z innej perspektywy, dla mnie dotąd nieznanej, aczkolwiek wydaje mi się trafnej.

ale o co chodzi z tym zakończeniem? :)

Ostatnia część serii to „Gniew”. W jednej z olsztyńskich kamienic zostają odnalezione szczątki ludzkie sprzed wielu lat. Sprawa na pozór wyglądająca na związaną z wojennymi mordami przeradza się w osobistą krucjatę Teodora. Uwikłany z intrygę prokurator zaczyna dostrzegać w niej coraz więcej znaków skierowanych bezpośrednio do niego. Czy to naprawdę ostatnia sprawa w karierze Szackiego? 7/10

Teodor Szacki dokonuje wyboru pomiędzy dwoma stanami (jak się okazuje różnymi) - byciem zdystansowanym, cenionym, chłodnym, szanowanym prokuratorem, a "byciem po prostu człowiekiem". Autor jest mistrzem psychologii kryminalnej...chyba w Polsce największym.
Dla mnie dodatkowym walorem jest tzw. męskie spojrzenie na problemy. Pojawia się pytanie, na które jeszcze sobie nie odpowiedziałam: czy jak Szacki byłby kobietą, to czy musiałby dokonywać aż tak krańcowego wyboru? (...) Czy do bezkompromisowości zdolni są tylko mężczyźni? Pewnie nie... chociaż.