Opowieść nie tylko o miłości, lecz także o granicach, których nie wolno przekraczać zarówno w życiu, jak i po śmierci.

Pisarz samotnie mieszkający w wielkim domu wynajmuje pokój studentce malarstwa. Dziewczyna tworzy w ukryciu tajemnicze obrazy zamawiane przez ekstrawaganckich kolekcjonerów oraz gwiazdy Hollywood. Podobno są w stanie zapewnić nieśmiertelność… Mężczyzna zaś pisze kryminał niepokojąco zbieżny z wydarzeniami rozgrywającymi się wokół domu. Czy są one tylko inspiracją dla fikcji literackiej? Z czasem oboje zakochują się w sobie. Nie są jednak świadomi, że dla siebie nawzajem mogą stanowić zagrożenie.

Polecamy również "Pożądanie mieszka w szafie".

Mógłbym się nazywać Al Pacino, a nazywam się Piotr Adamczyk. Inicjały niby takie same. Zaczynamy się podobnie, ale dalej jest już zupełnie inaczej. Mógłbym się też nazywać Dustin Hoffman, George Clooney, Colin Firth albo nawet Johnny Depp. A nazywam się jak ten polski aktor, który grał papieża. Cały naród kochał polskiego papieża; myślę, że sporo z tego przeniosło się na Piotra Adamczyka, tamtego aktora, a mnie ominęło. [Fragment książki]

Po świecie mediów i męskich uniesień prowadzi nas Piotr Adamczyk, mężczyzna o nazwisku popularnego aktora. W wyniku szeregu pomyłek przychodzi mu zmierzyć się z blaskiem nie swojej sławy i zainteresowaniem nienależnych mu kobiet.

Pełna humoru, liryzmu, ale i erotyki opowieść o totalnym pożądaniu i zagubieniu. O pożądaniu kobiet, sławy, sukcesów, a także codziennych przedmiotów. O zagubieniu w świecie zewnętrznym — w nadmiarze, który przytłacza, nie dając dobrej możliwości wyboru, lecz także o zagubieniu w świecie wewnętrznym, we własnych słabościach.

„Inteligentna, dowcipna i doskonale opowiedziana historia. Zaskakująca językowym pomysłem, trafnością obserwacji, odwagą autora. Od czasu do czasu wzruszająca, lekka, ale skłaniająca do refleksji”.
Anna Janko, poetka, pisarka, felietonistka miesięcznika „Zwierciadło”
„Nasycona cierpkim żartem opowieść o samotności, której nikt nie zaprasza, a każdy chce się pozbyć. Swoista, lecz nie swojska, męska wariacja na temat braku »seksu w wielkim mieście« w pewnym wieku. Polecam”.
Jerzy Wójcik, „Gazeta Wyborcza”, magazyn „Książki”
„Wyrafinowana, inteligentna powieść. Błyskotliwa narracja wpisana w polską codzienność, z dystansem opisująca zmaganie się z życiem samotnego mężczyzny. Doskonale skonstruowana fabuła, trafne obserwacje, sarkastyczne komentarze i tajemnicza Miriam pisząca zmysłowe internetowe listy do bohatera. I „pani nocna” – ciepła opiekunka z domu dziecka. Warto przeczytać, by potem opowiedzieć innym”.
Andrzej Rostocki, socjolog literatury, twórca list książkowych bestsellerów dla „Rzeczpospolitej”

Dziecko to nie segregator biurowy, do którego można wkładać dawki wiedzy niczym zapisane kartki papieru. Dzieci są żywymi istotami, których przeżycia i zachowania podlegają prawom neurobiologii.

Ogromna część absolwentów opuszczających placówki edukacyjne nie nabywa w nich żadnej z tych cech, które przygotowują człowieka do życia: wiary w siebie, wewnętrznej motywacji, solidnej wiedzy oraz kompetencji społecznych i emocjonalnych. Badacz mózgu, lekarz i psychiatra, Joachim Bauer, pokazuje siedem nowych perspektyw, dzięki którym szkoła może stać się miejscem przyjaznym dla wszystkich uczestników procesu edukacyjnego. Uczniowie mogą odnaleźć w szkole „drugi dom”, nauczyciele zadowolenie i spełnienie w zawodzie, a rodzice nie muszą dłużej tkwić w roli wiecznych wrogów systemu i mogą czynnie uczestniczyć w życiu szkolnym swoich dzieci.

Dziecko niekoniecznie musi dostawać to, czego chce. Ale w szkole musi bezwzględnie dostać to, czego potrzebuje.

Szkoła powinna zapewnić młodym podopiecznym oparte na zaufaniu relacje z ludźmi, którzy w nich wierzą, wspierającą społeczność oraz wyzwania odpowiadające ich dojrzałości i zainteresowaniom, dzięki którym uczą się samodzielnego myślenia, wymiany poglądów i współdziałania. Uczniowie powinni też mieć możliwość nabywania tych kompetencji, które przygotują ich do dorosłości i życia zawodowego.

Daniel Hunziker w zrozumiały sposób wyjaśnia społeczne, psychorozwojowe i neurobiologiczne aspekty uczenia się zorientowanego na kompetencje. Przedstawia sprawdzony schemat zawierający 64 podstawowe kompetencje dla uczniów wszystkich lat obowiązkowego nauczania.

Ta książka ma dodać szkołom odwagi, żeby przyjrzały się zmianom, przemyślały je i śmiało przystąpiły do dzieła. Nie chodzi tylko o stworzenie możliwości działania dzieciom i młodzieży, lecz także nauczycielom oraz dyrekcji szkół.

„Wreszcie udane przedstawienie wszystkich tych kompetencji, o których tyle się mówi w planach nauczania i pokojach nauczycielskich”.

Prof.Gerald Hüther

Presja osiągania jak najlepszych wyników i nieustanny stres zabijają motywację i chęć do nauki, odbierają radość uczenia się i niszczą wrodzoną potrzebę odkrywania otaczającego świata.

Tymczasem nasz mózg najlepiej rozwija się dzięki kreatywności i entuzjazmowi. To właśnie one powodują, że lepiej przyswajamy wiedzę, potrafimy wykorzystywać nasze możliwości, a co za tym idzie, dostrzegamy sens uczenia się.

Niestety nasza kultura, nastawiona na wyścig i dążenie do sukcesu za wszelką cenę, odrzuca możliwość działania innego niż nastawionego na cel. Nie dziwi zatem, że najbardziej rozpowszechnione choroby naszej cywilizacji to wewnętrzne wypalenie, depresja i demencja.

Znany niemiecki neurobiolog, Gerald Hüther, proponuje radykalną zmianę myślenia. W oparciu o wyniki badań nad mózgiem stawia prowokującą – i dla wielu mocno deprymującą tezę: Większość z nas to „niedorozwinięte wersje” własnych potencjałów i możliwości.

W książce „Kim jesteśmy – a kim moglibyśmy być” Hüther pokazuje z neurobiologicznej perspektywy, w jaki sposób każdy może stać się tym, kim naprawdę mógłby być, gdyby wykorzystał predyspozycje, jakimi rzeczywiście dysponuje.

Trudności w porozumiewaniu się z dorosłymi, łamanie reguł, narażanie się na ryzyko, niechęć do sprawdzonych metod rozwiązywania problemów, kłopoty z zasypianiem... To tylko niektóre z elementów codzienności nastolatka, dodatkowo stojącego dzisiaj w obliczu problemów i zadań, z którymi nie mieliśmy do czynienia w historii naszego gatunku. Jaki jest praktyczny sens etapu życia, w którym wszystko robimy inaczej niż trzeba?

Najnowsze odkrycia neuronauk, zwłaszcza związane z rozwojem ośrodkowego układu nerwowego, wyjaśniają wiele zjawisk dotyczących zachowań nastolatków, które wcześniej były dla nas niezrozumiałe i uważaliśmy za szkodliwe. Z proponowanej przez autora perspektywy konflikt pokoleń jest nie tylko zrozumiały, ale wręcz konieczny. Napięcie pomiędzy ludźmi będącymi na różnym etapie rozwoju jest tu siłą, która właściwie wykorzystana służy interesom obu stron.

Biologia uczy, że każdy z nas jest wyjątkowy już na samym początku naszego istnienia. Nasz rozwój jest realizacją potencjału, którego główną cechą jest właśnie niepowtarzalność. Perspektywa przyjęta w tej książce pozwala zrozumieć, jak bardzo ważne jest to, że każdy człowiek to unikat, i jak cenna jest różnorodność z tego wynikająca.

Kiedy widzimy grupę rówieśników bawiących się na szkolnym boisku, zakładamy, że są oni do siebie podobni, więc można stworzyć dla nich jeden wspólny zestaw propozycji dydaktycznych. Taki uniwersalny system szkolny powinien pozwolić im budować i doskonalić zbiór kompetencji niezbędnych w przyszłości. W naszej grupie znajdziemy jednak dzieci o różnych potrzebach, zainteresowaniach i pragnieniach, z niepowtarzalnymi sposobami radzenia sobie ze światem. Mechanizmy, które sprzyjają różnorodności, są wpisane w rozwój człowieka. Mierząc wszystkich jedną miarą, narażamy się na straty, których nie można będzie odrobić. Dla dzieci oznacza to nieodkryte talenty, brak motywacji i przekonanie, że inny sposób myślenia to ich problem. Dla nas wszystkich może stać się przyczyną porażki w przyszłości, kiedy zabraknie ludzi myślących w nietypowy sposób, zdolnych rozwiązać problemy, których dzisiaj nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić.

Gorzka i ironiczna opowieść o alkoholowym uzależnieniu zdegradowanego dziennikarza. Jedyną wartością, która może ocalić bohatera z pijackiego piekła, jest miłość. Tylko czy w alkoholowym zatraceniu, wśród wielu spotykanych przypadkowo kobiet, bohater potrafi odnaleźć tę jedną, którą naprawdę pokocha?

"Niektórzy tego doświadczyli, mało kto miał odwagę opisać z taką szczerością. Przejmujący i błyskotliwy zarazem zapis walki z nałogiem, odarty z otoczki przyjemności doznań i fałszywego mistycyzmu. Abstynenci powinni przeczytać ku przestrodze, uzależnieni – jako ostatnie ostrzeżenie".

Jakub Porada, dziennikarz telewizyjny

"Chociaż 'Biały Kafka' jest przesycony alkoholem i papierosowym dymem, to autorowi daleko do pochwały nałogu. Wódka, wino, kobieta, przypadkowy seks – do pewnego momentu jest miło, nawet zabawnie, ale rano zawsze czeka kac. Ta przewrotna książka to lustro, w którym powinien się przejrzeć każdy, kto pije 'tylko dla zabawy', a potem zapytać samego siebie: mnie to nie dotyczy? Na pewno?"

Marcin Wikło, publicysta

„Co się zdarzyło w hotelu Gold” to współczesny kryminał z historią miłosną w tle albo – jeśli ktoś woli – opowieść o miłości z wątkiem kryminalnym. A wszystko podszyte lekką ironią.

Bohater powieści, historyk Antoni Topola, wydaje się tak samo niepozorny jak jego imię i nazwisko. Przekroczył czterdziestkę, jest w trakcie rozwodu, ma kłopoty ze zrobieniem habilitacji. Nawet romans z profesor Szymalą to raczej jedynie spełnianie erotycznych zachcianek kobiety. Wyjazd na kongres naukowy do Wiednia w zastępstwie swojego mentora też nie jest szczytem marzeń Antoniego. Nie wie on jednak, że wydarzenia, jakie rozegrają się w tytułowym hotelu Gold, każą mu spojrzeć na siebie inaczej i odmienią jego życie.

„Teraz budując, zacznij od dymu z komina…”

Najtrudniejsze przypadki ciężko chorych dzieci wpisują się w codzienność Marty, trzydziestoletniej pielęgniarki na oddziale kardiologii, burząc to, w co wierzyła, i odbierając jej poczucie równowagi. Miłość, przyjaźń, małżeństwo – te słowa nabierają dla Marty nowego znaczenia. Osoby, które spotka, będą dla niej swoistym drogowskazem i inspiracją do podjęcia zaskakujących decyzji.

"Wstaję i powoli ruszam schodami na oddział. Wszystko jest jak zawsze. Świat się nie zatrzymał. Nikt nawet nie przejął się tym, co przed chwilą zaszło. Kolejny dzień pracy. Jak każdy od dziesięciu lat. Zaraz za portierką skręcam w pierwsze drzwi na prawo. Nie mam siły pokazać się którejś z dziewczyn. Nie chcę zobaczyć w ich oczach, że to nie ma znaczenia, że nie wolno dać się ponieść emocjom. Nasze motto. Inaczej nie mogłabym tu pracować. Co zatem zdarzyło się dziś? Czy to jest ten osławiony kryzys, przed którym ostrzega nas starszy personel? Uporządkuj myśli – przywołuję siebie. Jesteś Scarlett o’Hara. Pomyślisz o tym jutro. Oddech, odwrót i uśmiech numer trzy do małego pacjenta".

Dlaczego dzieci po przekroczeniu szkolnego progu z czasem tracą ochotę do nauki i przestają zauważać ogromne bogactwo otaczającego je świata? Dlaczego rozpoczęcie edukacji dla wielu z nich oznacza utratę spontaniczności i otwartości na współpracę? Co dzieje się z ich naturalną ciekawością wobec wszystkiego, co nowe? Co sprawia, że szkoła staje się dla nich symbolem przymusu, wypełniania narzucanych obowiązków, konieczności zaliczania życiowych etapów, których znaczenia z reguły nie rozumieją i z którymi się nie identyfikują?

Współinicjatorzy niemieckiego projektu edukacyjnego „Budząca się szkoła” – prof. Stephan Breidenbach i dyrektorka berlińskiej szkoły Margret Rasfeld – uważają, że tę sytuację można zmienić. W książce „Schulen im Aufbruch” (tytuł niemieckiego wydania, Kösel-Verlag, Monachium 2014) udzielają odpowiedzi na powyższe pytania i opisują szkołę, w której uczniowie sami przejmują odpowiedzialność za tempo uczenia się i kolejność przerabianych tematów. Rozbudza to w nich silne poczucie sprawczości, odpowiedzialności za własny sukces edukacyjny i odwagę w stawianiu czoła życiowym wyzwaniom.

Czy chcielibyście być uczniami we własnych klasach? Czy Was samych wciągnąłby sposób, w jaki przekazujecie wiedzę? A może tak samo z utęsknieniem czekacie na koniec lekcji jak Wasi słuchacze znudzeni tematem?

Jak udaje nam się wzbudzić u dzieci tak wielką niechęć do szkoły?

Pernille Ripp zauważyła, że ciągłe sterowanie uczniami i narzucanie im metod pracy hamuje ich rozwój i pozbawia radości płynącej z uczenia się. Uznała wtedy, że powinna wziąć odpowiedzialność za dzieci, które przyszły do szkoły pełne entuzjazmu (a przynajmniej bez objawów niechęci do niej), a wyszły z podciętymi skrzydłami. Postanowiła odejść od tego, czego nauczyła się na studiach, zaufać swojej intuicji i poszukać własnej drogi do dobrej edukacji. Podając przykłady zmian wprowadzonych przez siebie, zachęca wszystkich do wdrażania własnych sposobów na przywrócenie szkół uczniom i tworzenia klas, które wypełnią się pasją do nauki.

„Uczyć (się) z pasją to książka o tym, jak jej autorka przestała być nauczycielką realizującą program, a stała się nauczycielką wspierającą rozwój swoich uczniów”. dr Marzena Żylińska zajmuje się metodyką i neurodydaktyką; jest współzałożycielką ruchu Budząca się Szkoła

Rodzina jest wyzwaniem. Życie rodzinne obrosło w mnóstwo mitów, które wpędzają rodziców w niepewność w równym stopniu co burzliwe dyskusje wokół tematu wychowywania dzieci.

Po 30 latach pracy psychiatra dzieci i młodzieży profesor Michael Schulte-Markwort obiera inny kurs i radzi: tym, co się liczy, jest odwaga uświadomienia sobie własnej postawy. Wtedy możliwe stają się nawiązanie relacji rodzic–dziecko oraz komunikacja z dzieckiem uwzględniająca jego potrzeby i zdolności. Nie bez znaczenia jest także kwestia samodzielności rodziców, którzy nie powinni się tak przejmować tym, co mówią inni. Każda rodzina może osiągnąć szczęście po swojemu.

Dzieci również mogą się wypalić.

Presja, której podlegają, jest nie do wytrzymania. Muszą mieć perfekcyjną stylizację na występ w klasie, idealne oceny, a po zakończeniu lekcji i dodatkowej godzinie języka obcego już czekają na nie trener i nauczycielka gry na pianinie. Dzieci niemal całkowicie poddają się dyktatowi społeczeństwa, w którym liczy się tylko sukces – i ponoszą tego bolesne konsekwencje.

Doświadczony psychiatra, profesor Michael Schulte-Markwort, codziennie diagnozuje u dzieci i młodzieży wypalenie. Swoją książką chciałby nami wstrząsnąć i wywołać dyskusję na temat stresu, który towarzyszy najmłodszym. Nauka i chodzenie do szkoły powinny być dla nich przyjemnością. Tymczasem żyją w świecie, który gna je bez tchu od jednej przeszkody do następnej i zmusza do walki o wątpliwe wartości.

Autor bestsellerowej Cyfrowej Demencji powraca nową książką, w której postuluje radykalne ograniczenie cyfrowej konsumpcji – dla dobra całego społeczeństwa.
Cyfryzacja naszej codzienności prze naprzód ogromnymi krokami – z tragicznym skutkiem dla naszego zdrowia. Dawniej internet służył swobodnej wymianie informacji. Dziś zamienił się w światową dzielnicę czerwonych latarni i potwora inwigilacji.
Psychiatra, uznany badacz mózgu, prof. Manfred Spitzer, na podstawie współczesnych badań naukowych pokazuje, że taki rozwój wypadków jest zagrożeniem dla każdego z nas. Szczególnie narażone są dzieci i młodzież, ponieważ zakłócone zostają ich procesy rozwojowe.
Oddając mediom cyfrowym kontrolę nad wszystkimi sferami naszego życia, godzinami grając w gry online czy wsiąkając w internetowe sieci społeczne, zapadamy na cyberchoroby.

Jaka przyszłość czeka naszą cywilizację? Najwyższy czas, by każdy z osobna zadał sobie to pytanie i zastanowił się, co możemy zrobić już dziś, żeby wizja przyszłości znów stała się obietnicą a nie zagrożeniem. Autor, Harald Welzer, znany niemiecki psycholog społeczny prezentuje bezwzględną analizę społeczeństwa zakażonego wirusem totalnej konsumpcji i politycznego paraliżu. Jednocześnie Welzer pokazuje wiele konkretnych i intrygujących sposobów pozwalających każdemu z nas stać się politycznie aktywnym obywatelem i poważniej traktować siebie i własne interesy. Okazuje się, że pierwszy krok wcale nie jest taki trudny – wystarczy zacząć samodzielnie myśleć!