Książka Justyny Tabaszewskiej dotyczy najbardziej aktualnych kwestii we współczesnym literaturoznawstwie. Tę ogólną formułę należy rozumieć dwoiście: w swojej rozprawie autorka przygląda się współczesnej nauce o literaturze, rozważając jej kondycję i rozdzierające ją dylematy, a zarazem ową naukę w sposób niezwykle intensywny uprawia, pokazując tym samym skuteczność rozwiązań, które proponuje na metapoziomie. Jasne jest więc, że jako arcybogata, świetnie pomyślana konstrukcja, pełna klarownych opisów najważniejszych dziś kwestii i koncepcji we współczesnej humanistyce, śmiałych i świetnie zaprezentowanych rozwiązań własnych oraz znakomitych interpretacji, książka ta ma szanse wzbudzić żywe zainteresowanie sporego grona czytelników, których obchodzi współczesna humanistyka i, po prostu, współczesny świat.

Z recenzji prof. Adama Lipszyca

Pasja i pożądanie. Miłość do bursztynu i słabość do przystojnych mężczyzn. i zdrada, którą trzeba ukarać.

Aneta uwielbiała taniec i kryminały, wiodła szczęśliwe życie u boku Łukasza dopóki nie okazało się, że mąż ją zdradza. Po rozwodzie postanawia odmienić swoje życie. Otwiera ekskluzywny sklep z bursztynową biżuterią.Adorowana przez przystojnych klientów ulega ich urokowi i wdaje się w kolejne związki. Czy nikt więcej jej nie skrzywdzi? Czy znajdzie miłość życia i stabilizację jakiej pragnie ponad wszystko? Zdrady się nie wybacza. Ale czy byłaby zdolna zabić z miłości?

Opowieść o pasji i pożądaniu.

Literat rokokowy nie zabiega o to, by wznieść sobie „pomnik trwalszy nad spiż”, ani o to, by posłać Studia Romantyczne głos, który „z pokoleń pójdzie w pokolenia”. Literatowi rokokowemu zależy na tym, aby swoim tekstem sprawić przyjemność komuś bliskiemu. Dziełko rokokowe związane jest z określoną grupą osób, z konkretną sytuacją odbioru, z panującym w tej sytuacji nastrojem, z relacją łączącą autora/autorkę z życzliwą mu małą publicznością. Kiedy minie godzina czarującego spotkania w salonie czy w ogrodzie, wtedy utwór – bilet poetycki czy komplement sztambuchowy – może stać się miłą pamiątką, ale ma też prawo przeminąć, tak jak mijają wszystkie miłe chwile. Oczywiście dziełko można wydrukować, choćby dla żartu. Nic się jednak nie stanie, jeśli na kartce porzuconej gdzieś w pokoju blednąć będzie atrament, którym wypisano wyrazy miłości czy przyjaźni.

Tomasz Jędrzejewski, ur. 1984 w Warszawie, historyk literatury, adiunkt w Instytucie Literatury Polskiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Autor książek Literatura w warszawskiej prasie kulturalnej pogranicza oświecenia i romantyzmu(Kraków 2016) oraz Czytanie „Dziadów” w czterech częściach(Warszawa 2018). Zajmuje się klasycyzmem, sentymentalizmem, rokokiem i romantyzmem, a także zagadnieniami czasopiśmiennictwa i życia literackiego schyłku XVIII i pierwszej połowy XIX wieku. Interesuje się także historią kulturalną Litwy.

Że z lektury antologii i pokrewnych jej propedeutycznych gatunków pedagogicznych (podręczników, encyklopedii, słowników) można wyciągnąć wiedzę o całych epokach i kulturach, wiedział dobrze Norbert Elias, który z nich właśnie wyprowadził przemiany obyczajów w cywilizacji Zachodu. Analizując takie źródła, Elias wydobył także mechanizmy powstawania norm, które uchodzą za naturalne zinstynktywizowały się, przeszły w habitus i trwałą dyspozycję. Krótko mówiąc: uległy ontologizacji

"Antologia" i "ontologia" nie podzielają źródłosłowowego pnia. Zastanawia jednak, że bywają wymawiane identycznie, nawet jeśli są inaczej pisane. Ta przypadkowa, paronomazyjna łączność pozwala uznać, że antologia ma siłę sprawczą ? ontologizowania. Działa dzięki Baconowskim "złudzeniom rynku" (idola fori), wywołanym przez słowa, które tak zrosły się z rzeczami, że za same rzeczy uchodzą. "Złudzeniom rynku" towarzyszą u Bacona idola specus przekonania powstałe w efekcie socjalizacji: wychowania w środowisku, w którym krążą określone schematy wyobrażeniowe, pojęciowe i kategoryzacyjne, przyjmowane jako naturalne, oraz idola theatri przeświadczenia zrodzone na mocy upowszechniającego je autorytetu i jego umiejętności perswazyjnych. Antologia je skrycie utwierdza (ontologizuje) i przysłania swoim autorytetem zapisanym w szlachetnym, spatynowanym rodowodzie.

Tyle o antologii da się powiedzieć z punktu widzenia socjologii wiedzy. Natomiast z perspektywy socjologii niewiedzy (agnotologii) ujawnia się jeszcze jedna, istotna właściwość gatunku. Inkluzje i ekskluzje dokonywane przez antologistów, którzy powielają zastane hierarchie i jednocześnie ustanawiają hierarchie nowe, tworzą dwa zbiory sygnałów: zbiór sygnałów ważności (z punktu widzenia antologisty, jego generacji, jego środowiska i wyznawanych w nim wartości), wskazujący na projektującą funkcję antologii, i zbiór sygnałów nieważności (z punktu widzenia antologisty, ale czytelny także dla odbiorcy, pod warunkiem, że zna większą całość, z której antologia została wykrojona). Toteż antologie (podobnie jak podręczniki, słowniki i encyklopedie) pozwalają nie tylko na demaskowanie wiedzy urabianej i inercyjnie funkcjonujących habitusów, ale jednocześnie na tropienie niewiedzy utrwalanej za ich sprawą.

(ze wstępu Danuty Ulickiej Siła antologii)

Monografia reprezentuje studium, antologia punctum. Ich stowarzyszone funkcjonowanie pozwala połączyć dwa tryby lektury: "z daleka", który ogarnia panoramę, i "z bliska", który uwidacznia detal. Dlatego przedkładana antologia powtarza kompozycję monografii. Została uporządkowana wedle tych samych zasad, krzyżujących układy problemowy i chronologiczny. Pierwszy układ wyznaczają tzw. "tematy kulturowe", drugi przemiany, jakie się w ich ujęciach dokonywały w trójfazowym rytmie od Awangardy Literaturoznawczej Pierwszej, z lat 30. XX wieku, przez Awangardę Drugą (z wieku XX połowy, dominującą w przybliżeniu w dekadach od szóstej do ósmej), po Awangardę Trzecią (datowaną, nie bez rozterek, na lata 90. i pierwsze dekady XXI stulecia).

Porządek czasowy wyznaczony przez trzy Awangardy pozwala ujawnić trwałość funkcjonowania literaturoznawczych tematów i kontrtematów ich "długomyślność", trudniejszą do wykrycia niż radykalna zmiana (przełom, zwrot), którą eksponują ujęcia kierujące się linearną koncepcją procesu historycznego, upływającego w rytmie generacyjnych zmian warty, walki młodych ze starymi lub kanonizacji dekanonizacji.

Trudniej wybronić sam wybór tekstów. Niektóre jak, dla przykładu, list Władysława Strzemińskiego do Juliana Przybosia z pewnością wzbudzą wątpliwości. Decyzję ich pomieszczenia uzasadnia konceptualizacja literaturoznawstwa nowoczesnego jako emergentnej, dynamicznej i ustawicznie zmiennej, ale rozpoznawalnej jako całość przestrzeni myślowej o nieostrych granicach przecinających ją od wewnątrz i odcinających z zewnątrz. Podziały ustanawiane pomiędzy odosobnianymi odmianami badań literackich, kontrowersyjne już od 2. połowy XIX wieku: pomiędzy historią literatury, krytyką literacką i literatury teorią, w 1. połowie XX wieku pomiędzy literaturoznawstwem i językoznawstwem, literaturoznawstwem i etnologią, literaturoznawstwem i filozofią sztuki, literaturoznawstwem i literaturą, zaś w wieku XX połowie 2. pomiędzy teorią literatury, komparatystyką, translatoryką i literaturoznawczo zorientowaną antropologią oraz kulturoznawstwem, pomiędzy tekstami i pozatekstami, stale przesuwane granice między obszarami, dyscyplinami i sztukami, włączanie tych samych badaczy do różnych wyodrębnianych odmian studiów lub ich wyłączanie poza nie pozwoliły uznać tę emergentną całość za obszar styków różnorodnego i historycznie zmiennego "pomiędzy"

Tom Afektywne historie sytuuje afekt jako pojęcie kluczowe, skupiające różne perspektywy, które przełamują racjonalne formy poznawania rzeczywistości. Autorzy odsłaniają mnogie oblicza teraźniejszości postrzeganej przez pryzmat afektywnego pojmowania historii, często traumatycznej czy niesamowitej (unheimlich). W jaki sposób nastroje, emocje, czy namiętności odciskają się na kształcie wspólnotowych ram pamięci? A może uchylające się świadomości (lecz poniekąd konstytuujące ją) modalności afektywne wyłuszczają pamięć z określonych społecznie norm, wyzwalając nowe konstelacje tożsamościowe i wspólnoty bytów, które łączy jedynie świadomość własnej odmienności? Trudne do uchwycenia w schemat, nanizane na siebie afektywne trajektorie przemierzają i przeobrażają tekst, kontekst i doświadczenie odbiorcy dzieła sztuki, literatury, myśli filozoficznej. Ajednak afektywne efemerydy pozostawiają trwałe ślady czy (słowami Avishaia Margalita) blizny pamięci, które z pasją tropią autorzy niniejszych tekstów. Pojawia się Gestalt tożsamości globalnej, lecz zadomowionej w sobie; wyobcowanej, lecz osadzonej w bliskim jej świecie w intymności odczuwającego ciała. Przenikająca każdy zakątek bytu afektywna różnorodność, rozbijająca określony antropocentrycznie model istnienia totalnego, pozwala na wyłanianie się afektywnych wspólnot - rozdzielonych, choć bynajmniej nie biernych, a nawet obdarzonych etyczno-polityczną mocą sprawczą.

Z recenzji prof. Doroty Głowackiej

Czy na tarasach ryżowych można zgubić przyjaźń? Co da się wyczytać z magicznych wzorów perskiego dywanu? Co wspólnego ma nocny autostop z kawą po turecku? Czternaście opowiadań, które łączy motyw podróży na krańce świata lub bardzo blisko. Właściwie sama podróż jest głównym bohaterem.

Każda z opisanych historii „ze szlaku” toczy się w innej przestrzeni: Japonia, Uzbekistan, Namibia, Finlandia czy Indonezja. Podróżnicy ruszają w drogę, samotnie lub w towarzystwie, by poznać egzotyczne miejsca, innych ludzi, przeżyć przygodę ze światem, dokonać własnych odkryć, poszukać inspiracji i zaskoczeń, dotrzeć do wyznaczonego celu.

Co znajdą podczas swoich wypraw? Czego doświadczą? Uważne obserwacje realiów z różnych części świata przeplatają się w tych opowieściach z subtelnym humorem, ironią lub smutkiem.

Zapraszamy w fascynującą literacką podróż!

Wiśniewska-Grabarczyk oferuje czytelnikowi przewodnik po historii literatury polskiej doby PRL, dziejach recepcji, genezy, historii powstania. To efekt rozległej i czasochłonnej kwerendy, jaką podjęła autorka w archiwach. Bardzo dobrym pomysłem, poznawczo wartościowym jest zamieszczenie w recenzowanej monografii elementów ikonograficznych zdobytych w trakcie kwerendy archiwalnej. Z książką powinni zapoznać się przedstawiciele środowiska literaturoznawców, medioznawców, historyków czy edytorów, filologów i osób zainteresowanych narodzinami powojennych struktur władzy oraz pierwszych lat istnienia PRL. Dla specjalistów "Książki z Mysiej" staną się źródłem wiedzy szczegółowej, nieobecnej u innych autorów, ważnym uzupełnieniem publikacji wydanych dotychczas w tej serii wydawniczej.

(z recenzji wydawniczej prof. Sławomira Buryły)

Od śmierci Daniela Paula Schrebera minęło niemal równo sto lat, trudno więc o lepszą okazję, by przyjrzeć się bliżej ?najczęściej opisywanemu przypadkowi w historii psychiatrii, człowiekowi cierpiącemu na ? jak sam twierdzi ? chorobę nerwów, o którym Freud orzekł, że byłby doskonałym dyrektorem zakładu psychiatrycznego, Lacan zaś ? że wykazuje się talentem i pasją teologa. ?Przypadek Schrebera? to nie tylko fascynujący swoją złożonością system urojeń byłego sędziego, ale również wyzwanie rzucone rodzącej się tradycji psychoanalitycznej. Co więcej, wyzwanie to towarzyszy psychoanalizie w całej dotychczasowej historii jej rozwoju, za każdym razem zmuszając ją do zrewidowania własnych założeń, zakwestionowania dogmatów i przemyślenia na nowo fundamentalnych pojęć.

Są wydarzenia, które nie powinny mieć miejsca i wspomnienia, które chcemy wymazać z pamięci.

Julia to młoda kobieta poszukująca własnego kawałka nieba. Jak każdy z nas pragnie akceptacji, szczęścia i prawdziwej miłości. Mimo młodego wieku ma bogaty bagaż doświadczeń życiowych. Nie wie kim jest jej ojciec. Nie toleruje ojczyma. Nie akceptuje swojej przyrodniej siostry. Nie może dojść do porozumienia z własną matką. Narastające konflikty sprawiają że dziewczyna wyprowadza się z domu. Wynajmuje pokoik u przesympatycznej i zabawnej staruszki o imieniu Rozalia. Nie bez powodu los skrzyżował drogi tych dwóch kobiet. Za przyczyną energicznej i dobrodusznej Rozalii, w życie Julii wkrada się spokój i harmonia. Ale czy można uciec od duchów przeszłości, jeśli wciąż żyją one we wspomnieniach? Jak to możliwe że najbliżsi nam ludzie wiedzą o nas najmniej? Czy Julka zdoła otworzyć się na innych, a tym samym znajdzie to czego szuka? Czy przytłoczeni własnymi problemami jesteśmy w stanie skutecznie pomagać innym? Tego dowiecie się po przeczytaniu Wymazać z pamięci.

***

Są momenty, których nie potrafimy wymazać z pamięci. Ale są ludzie, którzy uczą nas żyć dalej. Przyjaźń i miłość nie patrzą na różnicę wieku, charakteru czy pochodzenia.

Historia Julki niesie nadzieję. I wiarę w to, że wydarzenia z przeszłości nie muszą zaważyć na przyszłości. Wzruszenia i emocje gwarantowane!

Recenzje dropsa Książkowego

Przeszłość bywa piękna, ale też i bolesna. Potrafi rzutować na myślenie, postrzeganie świata, na codzienne życie. Złe chwile chciałoby się wymazać z pamięci, jednak one wyciszają się na krótki okres, by później uderzyć z podwójną siłą w najmniej odpowiednim momencie. Do tego nagromadzone problemy, brak pomocy mogą doprowadzić do ostateczności. Jak bohaterka poradzi sobie z tym wszystkim ? Czy będzie w stanie zawalczyć o swoje szczęście ?

Czytamy bo kochamy

Jak we wstępie do swojej książki pisze sam Zaleski, filozofia afektów dostarczyła narzędzi pomocnych w rozumieniu podmiotowości, cielesności, intymności, polityczności, etc. Owo etc. jest przy tym ważne, bo obejmuje między innymi literaturę. Zaleski właśnie kwestię afektów wybija na plan pierwszy: stąd też i tytuł całej książki.

Andrzej Skrendo

Perspektywa zwrotu afektywnego, przede wszystkim, choć nie - wyłącznie w wydaniu delezjańskim i post-delezjańskim wchodzi tu w arcypomyślną unię z prześwietną erudycją i arcysolidną kulturą czytania tekstu literackiego. Dzięki temu w tej książce eksperymenty z konceptami teoretycznymi niezwykle istotną rolę odgrywa tu również tradycja psychoanalityczna, przede wszystkim, choć znów niewyłącznie w wydaniu lacanowskim i post-lacanowskim nie tylko nie przeszkadzają w czytaniu literatury, lecz także wydatnie je wspomagają i ożywiają, tak że nawet utwory znane i jakoś rozpoznane zaczynają żyć inaczej.

Adam Lipszyc

Postawiony w publikacji problem, a w zasadzie dwa, spotykające się: „Lelewel interdyscyplinarny” oraz „recepcja pism i prac Lelewela”, są w moim przekonaniu niezwykle ważkie, nasycone wieloma znaczeniami i otwierają możliwość dogłębnej oraz zróżnicowanej interpretacji, pozwalającej przywrócić wieloaspektową sylwetkę XIX‑wiecznego historyka dzisiejszemu badaczowi i czytelnikowi. W sporej liczbie artykułów to przywrócenie dokonuje się także przez próbę odczytania dzieła historyka w kontekście współczesnych nam metod humanistycznych.

z recenzji prof. dr. hab. Michała Kuziaka

Autorzy, reprezentujący różne dyscypliny i wrażliwości badawcze, poruszają rozmaite wątki związane z życiem, twórczością, działalnością polskiego historyka, a także relacjami łączącymi go z innymi postaciami czy dziełami. Tytuł dobrze oddaje charakter tego, co otrzymuje czytelnik: w świetle zaprezentowanych artykułów Lelewel jawi się jako prawdziwy polihistor, który swoją aktywnością odcisnął piętno na wielu dziedzinach. Otrzymujemy więc refleksje nie tylko na temat jego pracy historycznej, ale też z zakresu kartografii, rytownictwa, filologii czy działalności dydaktycznej. Zaproponowany podział artykułów na działy tematyczne jest dobrze przemyślany i odpowiadający treściom zawartym w tekstach.

z recenzji dr. hab. Tomasza Falkowskiego

W perspektywie XX-wiecznych rozterek i projekcji uwaga okazuje się nie tylko prostym następstwem pewnego wyboru estetycznego, wybór jej urasta do rangi zasadniczej, czyniąc z niej narzędzie rewindykacji utraconej rzeczywistości. Poezji uważnej, takiej więc, która ani nie pozwala ponosić się językowi w dowolnych kierunkach, lecz kiełzna jego samowolę, ani nie zgadza się na świat gotowy, odrzucając pokusy wyręczenia się łatwą wiedzą, odpowiada uważna refleksja, nieskora do przesadnej wiary w wyłączność własnych dokonań.

- z recenzji prof. Piotra Śliwińskiego

Daga to rozkojarzona i roztrzepana studentka, która ma talent do komplikowania sobie życia. Od niedawna łączy ją romantyczna relacja z przystojnym kolegą z uczelni. Czekając w ulubionym miejscu na spotkanie z Dawidem, poznaje ponurego sceptyka – Rafała. Chłopak intryguje ją. Daga zastanawia się, jak przełamać jego pesymizm. Tymczasem Dawida przyłapuje w niedwuznacznej sytuacji z inną dziewczyną. Zraniona postanawia zacząć naprawę świata od zmiany siebie. Rozpoczyna wolontariat w ośrodku dla dzieci niepełnosprawnych. Jej życie nabiera barw i tempa. W zabawny sposób udaje się jej poprawić stosunki z odpychającym wykładowcą, odnowić relację z mamą i zaprzyjaźnić z małą, bezpośrednią Polą. W działaniach spierają ją współlokatorki – rezolutna Ilona i mądra Tosia.

Czy uda jej się zadomowić w życiu Rafała? A co z Dawidem? Czy odtrącony zrezygnuje z Dagi, czy może będzie pojawiał się w jej życiu w najmniej odpowiednich momentach?

Znaczenie książki Mikołaja Ratajczaka ujawnia się już w tym, że wymyka się ona wszelkim klasyfikacjom. Jest ona oczywiście, jak zaznaczono w tytule, monografią włoskiej filozofii politycznej, pokazującą meandry jej powstania, jak też najważniejsze idee w niej zawarte. Praca ta nie ma jednak podręcznikowego charakteru i nie pretenduje do bezstronnego opisu tendencji politycznej filozofii włoskiej. Jej rekonstrukcji dokonuje Ratajczak z wyraźnie określonych pozycji zarówno teoretycznych, jak i społecznych. Uważam, że jest to duża zaleta monografii, która dzięki temu zabiegowi jest wielogłosowa, przy czym poszczególne głosy nakładają się na siebie lub wchodzą w dialog. Praca ta jest przedsięwzięciem wybitnym, tym bardziej, że może być odbierana na kilku poziomach: od po prostu niezwykle informacyjnego przeglądu aktualnej tematyki filozofii politycznej, nie tylko zresztą włoskiej; do pewnej propozycji uprawiania filozofii politycznej o zacięciu emancypacyjnym. Książka ta jest także wyzwaniem intelektualnym choćby z tego względu, że tak, nie zawaham się użyć tego słowa, monumentalne przedsięwzięcie, musi prowokować do dyskusji.

prof. dr hab. Leszek Koczanowicz, SWPS Uniwersytet Humanistycznospołeczny

Niniejszy tom przedstawia czterdzieści i cztery figury współtworzące (jak na to wskazuje magia Mickiewiczowskiej liczby) polską wyobraźnię. Rezygnujemy z kanonicznych odczytań, które raczej wzmacniają przesądy, uprzedzenia i stereotypy, niż otwierają nowe, oryginalne ścieżki myślenia i odnawiania znaczeń. Zastanawiamy się przede wszystkim nad postaciami związanymi z kobiecością i jej funkcjonowaniem w kulturze polskiej, nasze analizy umieszczamy wszakże w szerokim kontekście europejskim.

Przy tej okazji dokonujemy rewizji i weryfikacji pojęcia figury. Należy tu przez nią rozumieć postać historyczną lub fikcyjną, która w procesie historycznych i społecznych przemian nabrała znaczenia albo symbolicznego, albo alegorycznego, stając się podejmowanym i reinterpretowanym wciąż na nowo przez kolejne pokolenia wątkiem kulturowym znacząco wpływającym na takie konstrukcje tożsamościowe, jak płeć, naród, wspólnota etniczna, klasa, rasa czy mniejszość seksualna. Ujęcie to pozwoliło na krytyczną rekonstrukcję wyobrażeń, mitów i fantazmatów ? zarówno tych najbardziej znanych, jak i tych, które były dotąd przemilczane, wypierane czy usuwane ze zbiorowej świadomości ? odgrywających kluczową rolę w polskiej historii i narodowym imaginarium

Nie jest to książka ani o literaturze Gombrowicza, ani o jego argentyńskich latach, ani o obecności jego twórczości w literaturze argentyńskiej, ale raczej o historii obrazów jego życia i twórczości ukształtowanych w wyobraźni argentyńskiego czytelnika. Wnioski w niej zawarte są więc próbą nakreślenia dynamicznego wyobrażonego portretu autora na podstawie historii recepcji jego tekstów i tworzenia się mitu pisarza w argentyńskim imaginarium kulturowym, a także jego wyobrażonej postaci jako bohatera literackiego – najbardziej charakterystycznego wytworu tego szczególnego nurtu odczytań w literaturze argentyńskiej. A wszystko po to, by ostatecznie ukazać Witolda wyobrażonego przez Argentyńczyków. (fragment przedmowy)

Pau Freixa Terradas dr hab., adiunkt w Instytucie Języków i Literatur Współczesnych na Uniwersytecie w Barcelonie. Zajmuje się literaturą polską, szczególnie twórczością Witolda Gombrowicza i jej odbiorem w Argentynie. Autor licznych publikacji w książkach zbiorowych oraz czasopismach naukowych (m.in. „Teksty Drugie”, „Między Oryginałem a Przekładem”, „Hispamerica”), członek redakcji pism „Konteksty Kultury” i „Educatio Nova” oraz rady naukowej Congreso Gombrowicz w Buenos Aires. Tłumacz literatury polskiej, m.in. utworów Gombrowicza (Teatr, Pornografia, Kronos, Opętani i inne, wraz z Bożeną Zaboklicką) i dramatów Doroty Masłowskiej na język hiszpański oraz książek Ryszarda Kapuścińskiego (Cesarz, Imperium) na język kataloński.

Zawsze bałam się takiej chwili, która w ułamku sekundy potrafi wywrócić życie do góry nogami i sprawić, że nic już nie będzie takie samo. Wiedziałam doskonale, że los to złośliwy sukinkot, który tylko czyha, żeby w najmniej spodziewanym momencie, nie pukając do drzwi, zesłać na nas jak największy strach. Po prostu wejdzie i zabierze sobie część uciułanego z wielkim mozołem szczęścia. No i jak na prawdziwie szczodrobliwy los przystało, nigdy nie zapomni pozostawić po sobie bólu, który rozrywa serce, i pustki trudnej do ogarnięcia przez lata.

Właśnie w taki sposób wtargnęli do mojego życia Grzesiek i Sebastian. Gwałtownie i bez uprzedzenia, niosąc ze sobą wiatr i burzę i zmieniając na zawsze wszystko, co było dla mnie bezpieczną przystanią. Byli moją miłością i moim przekleństwem.

A ja każdemu z nich pozwoliłam, aby uczynił z mojego życia piekło…

Fragment książki

Obiecaj, że warto

to historia owiana mroczną tajemnicą

opowieść o zdarzeniach, które nigdy nie powinny mieć miejsca…

Połączyło ich coś wyjątkowego. Coś zupełnie innego niż zwykłe zauroczenie. Coś dużo bardziej intensywnego niż seks. Coś, co zdarza się tak naprawdę tylko raz w życiu.

On – prezes dużej firmy logistycznej i ona – ceniona na rynku przedstawicielka handlowa. Oboje z bagażem przykrych doświadczeń i ciągnących się za nimi przez lata dramatów. Czy zdołają zaufać sobie na tyle, żeby zbudować szczęśliwy związek? Kiedy Damian orientuje się, że Weronika znaczy dla niego o wiele więcej, niż mógł przypuszczać, ona ucieka nagle bez słowa i zostawia go, jak gdyby nigdy nie istniał. Młody biznesmen nie potrafi zrozumieć, dlaczego jego ukochana złamała daną mu obietnicę. Nie ma pojęcia, że Weronika była świadkiem czegoś, co całkowicie zmieniło okoliczności ich związku.

Czy Damianowi uda się odzyskać Weronikę? Kiedy wszystko wydaje się być na dobrej drodze do szczęścia – demony z przeszłości Damiana nieoczekiwanie upomną się o swoje.

Weronika i Damian nie mają pojęcia, jak wysoką cenę przyjdzie im wkrótce zapłacić.

Zawrotna akcja, namiętne sceny,

silne emocje

pozostaną z tobą na długo.

Sprawdź, jak skończy się ta historia!

Anna przyjeżdża do Warszawy, żeby rozpocząć kolejny rozdział swojego życia. Jej uroda i delikatność powodują, że od razu staje się obiektem zainteresowania wielu mężczyzn. Na swoje nieszczęście wpada również w oko przystojnemu i starszemu od niej o kilka lat Igorowi, którego pożąda wiele dziewczyn. Każda z nich chce zdobyć jego względy. Ania szybko orientuje się, że dla Igora związki z kobietami to tylko przelotne i nic nieznaczące romanse. Nie potrafi mu zaufać i nie jest zainteresowana nawiązaniem z nim bliższej znajomości. Igor okazuje się wyjątkowo uparty, ale nie wie, jaką Anna skrywa przed nim tajemnicę…

Uczucie, przed którym oboje starają się bronić, wybucha między nimi z gwałtowną siłą i jest dla nich zupełnym zaskoczeniem. Niestety, Ania nie zdaje sobie sprawy, kim tak naprawdę jest Igor. Nie ma pojęcia, że założył się z kolegami o duże pieniądze, iż uwiedzie ją jako pierwszy z nich.

Czy zrealizuje swój plan? Anna nie wie jeszcze, jak wysoką cenę przyjdzie jej za to uczucie zapłacić.

ZAWROTNA AKCJA, NAMIĘTNE SCENY, SILNE EMOCJE

pozostaną z tobą na długo.

Sprawdź, jak skończy się ta historia!