Książka Ireny Turskiej ''Spotkanie ze sztuką tańca'', to oryginalnie pomyślane kompendium wiedzy o dziele sztuki tanecznej. Mimo szczupłej objętości tekstu jest całościową monografią określonej dziedziny artystycznej, napisaną z trzech zasadniczych punktów widzenia: z pozycji praktyki, warsztatu, rzemiosła; z pozycji teorii i estetyki oraz z pozycji widza i słuchacza, miłośnika sztuki tańca. Autorka rozpatruje sztukę tańca w aspektach materialnym i fizykalno-biologicznym; psychologicznym - zarówno od strony tancerza - wykonawcy, jak i widza perceptora - oraz kreatywnym - jako dzieło projektowane, tworzone i konkretyzowane naocznie w procesie wykonawczym przez tancerzy i choreografa, którzy zostali znakomicie przez Irenę Turską scharakteryzowani. Adresowana jest do szerokiego kręgu czytelników humanistów, jak i miłośników sztuki tanecznej, pragnących pogłębić i wzbogacić swoją wiedzę na temat tańca.

Skrócona wersja popularnego przewodnika po operach "Tysiąc i jedna opera" Piotra Kamińskiego. Książka dostępna jest tylko w wersji elektronicznej i jest zapowiedzią nowego jednotomowego wydania drukowanego.

Maria Szymanowska (1789–1831) – pierwsza w Europie zawodowa pianistka i kompozytorka, niezwykła, pewna siebie, niezależna kobieta, matka trojga dzieci. Mickiewicz nazwał ją „królową tonów”, wysławiał jej talent Goethe, współcześni uważali ją niemal za boginię, a wsparcia udzielali jej najwięksi kompozytorzy, jak Cherubini i Rossini. Jej występy budziły zachwyt i uwielbienie gdziekolwiek się pojawiała – od Warszawy do Petersburga, Moskwy i Kijowa, po Londyn, Paryż, najważniejsze ośrodki niemieckie, włoskie i inne. Żyła krótko, intensywnie koncertowała, całymi latami pozostając w podróży. Komponowała utwory na fortepian w modnym wówczas stylu brillant oraz pieśni. Barwną opowieść o jej życiu, działalności i twórczości przedstawia Danuta Gwizdalanka, która Szymanowską postrzega nie tylko jako wielce utalentowaną pianistkę, ale także jako „menadżerkę wirtuozowsko władającą technikami piaru” i zarazem pierwszą polską self-made woman, konsekwentnie pracującą nad „stworzeniem siebie” i zbudowaniem swojej kariery.

Maria Szymanowska (1789–1831) – pierwsza w Europie zawodowa pianistka i kompozytorka, niezwykła, pewna siebie, niezależna kobieta, matka trojga dzieci. Mickiewicz nazwał ją „królową tonów”, wysławiał jej talent Goethe, współcześni uważali ją niemal za boginię, a wsparcia udzielali jej najwięksi kompozytorzy, jak Cherubini i Rossini. Jej występy budziły zachwyt i uwielbienie gdziekolwiek się pojawiała – od Warszawy do Petersburga, Moskwy i Kijowa, po Londyn, Paryż, najważniejsze ośrodki niemieckie, włoskie i inne. Żyła krótko, intensywnie koncertowała, całymi latami pozostając w podróży. Komponowała utwory na fortepian w modnym wówczas stylu brillant oraz pieśni. Barwną opowieść o jej życiu, działalności i twórczości przedstawia Danuta Gwizdalanka, która Szymanowską postrzega nie tylko jako wielce utalentowaną pianistkę, ale także jako „menadżerkę wirtuozowsko władającą technikami piaru” i zarazem pierwszą polską self-made woman, konsekwentnie pracującą nad „stworzeniem siebie” i zbudowaniem swojej kariery.

Biografia jednego z najciekawszych i najbardziej tajemniczych kompozytorów poskich. Paweł Szymański nie dba o autopromocję, nie znajdziemy go w mediach społecznościowych, nie ma strony internetowej ani swojego stałego wydawcy. O sobie nie wypowiada się wcale, a o swoich utworach - z rzadka i niechętnie. Krzysztof Kwiatkowski mówi wprost: "Pisanie o muzyce Pawła Szymańskiego to jakby działanie wbrew samemu kompozytorowi". Podjął jednak trud napisania tej małej monografii, proponując nam podróż przez fascynujące dzieła Szymańskiego. Całości dopełniają trzy wypowiedzi przyjaciół Pawła Szymańskiego, też kompozytorów, którzy uchylają rąbka dobrze strzeżonej tajemnicy i dodają do wizerunku artysty kilka ciekawych elementów.

Biografia jednego z najciekawszych i najbardziej tajemniczych kompozytorów poskich. Paweł Szymański nie dba o autopromocję, nie znajdziemy go w mediach społecznościowych, nie ma strony internetowej ani swojego stałego wydawcy. O sobie nie wypowiada się wcale, a o swoich utworach - z rzadka i niechętnie. Krzysztof Kwiatkowski mówi wprost: "Pisanie o muzyce Pawła Szymańskiego to jakby działanie wbrew samemu kompozytorowi". Podjął jednak trud napisania tej małej monografii, proponując nam podróż przez fascynujące dzieła Szymańskiego. Całości dopełniają trzy wypowiedzi przyjaciół Pawła Szymańskiego, też kompozytorów, którzy uchylają rąbka dobrze strzeżonej tajemnicy i dodają do wizerunku artysty kilka ciekawych elementów.

Georg Philipp Telemann (1681–1767) – niemiecki kompozytor o ogromnym dorobku, jeden z pierwszych propagatorów i menedżerów muzyki, rówieśnik i dobry znajomy Bacha i Händla, wybitny kapelmistrz swoich czasów, samouk. Swoją działalność związał z dworami w Lipsku, Eisenach, Frankfurcie nad Menem, Hamburgu, Bayreuth, a także… w Żarach i Pszczynie, co pozostawiło pewien ślad w muzyce. Z sympatią odnosił się do ludzi tam spotkanych oraz ich folkloru, toteż znajdujemy w jego kompozycjach jakże atrakcyjne dla nas polonica. Pozostawił spuściznę, której mało kto mógł dorównać – ok. 3000 (!) utworów. Pisał m.in. opery, oratoria, msze, pasje, kantaty, instrumentalne sonaty, koncerty i suity – wszystkie stosowane wówczas gatunki. Komponował szybko i atrakcyjnie. Dziś powiedzielibyśmy, że był „wziętym” twórcą. Trudu dogłębnego przestudiowania biografii i dzieł Telemanna podjął się Karol Bula, admirator jego muzyki, o której pisze, że jest nacechowana „niezwykłą elegancją i naturalnym wdziękiem”. Mała biografia jest zaledwie wycinkiem obszernych badań Autora.

Georg Philipp Telemann (1681–1767) – niemiecki kompozytor o ogromnym dorobku, jeden z pierwszych propagatorów i menedżerów muzyki, rówieśnik i dobry znajomy Bacha i Händla, wybitny kapelmistrz swoich czasów, samouk. Swoją działalność związał z dworami w Lipsku, Eisenach, Frankfurcie nad Menem, Hamburgu, Bayreuth, a także… w Żarach i Pszczynie, co pozostawiło pewien ślad w muzyce. Z sympatią odnosił się do ludzi tam spotkanych oraz ich folkloru, toteż znajdujemy w jego kompozycjach jakże atrakcyjne dla nas polonica. Pozostawił spuściznę, której mało kto mógł dorównać – ok. 3000 (!) utworów. Pisał m.in. opery, oratoria, msze, pasje, kantaty, instrumentalne sonaty, koncerty i suity – wszystkie stosowane wówczas gatunki. Komponował szybko i atrakcyjnie. Dziś powiedzielibyśmy, że był „wziętym” twórcą. Trudu dogłębnego przestudiowania biografii i dzieł Telemanna podjął się Karol Bula, admirator jego muzyki, o której pisze, że jest nacechowana „niezwykłą elegancją i naturalnym wdziękiem”. Mała biografia jest zaledwie wycinkiem obszernych badań Autora.

Romuald Twardowski – urodzony w 1930 roku w Wilnie polski kompozytor, który w swojej twórczości – operach i baletach, symfonice i kameralistyce, muzyce religijnej, w tym cerkiewnej, także w utworach dla dzieci – odnalazł klucz do połączenia tradycji z nowoczesnością, Zachodu ze Wschodem, świeżości z doświadczeniem. Tym kluczem jest mądrość i dążenie do piękna, które od siedmiu już dekad (!) dostrzegają słuchacze na całym świecie w kompozycjach Twardowskiego. Jego wspomnienia, publicystyka, fascynujące gawędy (nagrane przez PWM i dostępne w Internecie), a także długie godziny rozmów z twórcą pozwoliły autorowi monografii Mateuszowi Ciupce przedstawić losy artysty w całej złożoności kontekstów dziejowych. Książka, jak jej bohater, ma wileńskiego ducha – radość i pogoda ducha przezwyciężają dramaty, jasność myśli i wytężona praca pokonują wszelkie przeciwności. Opisując niezwykły, ponad 90-letni życiorys stale czynnego kompozytora, autor konstatuje z uznaniem, a i pewnym zadziwieniem: „od przedwojennego Wilna do Facebooka – to się nazywa przejść kawał drogi”…

Romuald Twardowski – urodzony w 1930 roku w Wilnie polski kompozytor, który w swojej twórczości – operach i baletach, symfonice i kameralistyce, muzyce religijnej, w tym cerkiewnej, także w utworach dla dzieci – odnalazł klucz do połączenia tradycji z nowoczesnością, Zachodu ze Wschodem, świeżości z doświadczeniem. Tym kluczem jest mądrość i dążenie do piękna, które od siedmiu już dekad (!) dostrzegają słuchacze na całym świecie w kompozycjach Twardowskiego. Jego wspomnienia, publicystyka, fascynujące gawędy (nagrane przez PWM i dostępne w Internecie), a także długie godziny rozmów z twórcą pozwoliły autorowi monografii Mateuszowi Ciupce przedstawić losy artysty w całej złożoności kontekstów dziejowych. Książka, jak jej bohater, ma wileńskiego ducha – radość i pogoda ducha przezwyciężają dramaty, jasność myśli i wytężona praca pokonują wszelkie przeciwności. Opisując niezwykły, ponad 90-letni życiorys stale czynnego kompozytora, autor konstatuje z uznaniem, a i pewnym zadziwieniem: „od przedwojennego Wilna do Facebooka – to się nazywa przejść kawał drogi”…

Śpiewak operowy o międzynarodowej sławie, Tomasz Konieczny, otwarcie rozmawia ze znawcą operowej materii, Jackiem Marczyńskim. Wartko toczący się wywiad rzeka dotyczy nie tylko kulis powstawania spektakli, przygotowywania się do kolejnych ról, sukcesów na najważniejszych scenach, uroków wielkiego świata, ale i zastawianych przez ten świat pułapek. Jednak w każdej sytuacji należy pozostać prawdziwym człowiekiem, nawet jeśli kuszą sława, blichtr i pieniądze. W rozmowie padają ważne słowa o sile determinacji i pragnieniu podążania zawsze własną drogą, o konsekwencjach działań, jak również o tym, co w życiu najważniejsze. Bo z rozmów wyłania się obraz artysty zapracowanego, profesjonalnego, otwartego i… bardzo rodzinnego, który w swoim kalendarzu wypełnionym po brzegi na parę lat do przodu zawsze znajdzie czas dla bliskich.

Tytuł książki nawiązuje do dzieł Richarda Wagnera, które Tomaszowi Koniecznemu są szczególnie bliskie – doskonale wczuwa się w role operowe tego kompozytora i potrafi niuansować nawet postaci, które na pierwszy rzut oka wydają się jednoznacznie złe lub dobre. Poznajmy zatem wszystkie Twarze Wotana.

Śpiewak operowy o międzynarodowej sławie, Tomasz Konieczny, otwarcie rozmawia ze znawcą operowej materii, Jackiem Marczyńskim. Wartko toczący się wywiad rzeka dotyczy nie tylko kulis powstawania spektakli, przygotowywania się do kolejnych ról, sukcesów na najważniejszych scenach, uroków wielkiego świata, ale i zastawianych przez ten świat pułapek. Jednak w każdej sytuacji należy pozostać prawdziwym człowiekiem, nawet jeśli kuszą sława, blichtr i pieniądze. W rozmowie padają ważne słowa o sile determinacji i pragnieniu podążania zawsze własną drogą, o konsekwencjach działań, jak również o tym, co w życiu najważniejsze. Bo z rozmów wyłania się obraz artysty zapracowanego, profesjonalnego, otwartego i… bardzo rodzinnego, który w swoim kalendarzu wypełnionym po brzegi na parę lat do przodu zawsze znajdzie czas dla bliskich.

Tytuł książki nawiązuje do dzieł Richarda Wagnera, które Tomaszowi Koniecznemu są szczególnie bliskie – doskonale wczuwa się w role operowe tego kompozytora i potrafi niuansować nawet postaci, które na pierwszy rzut oka wydają się jednoznacznie złe lub dobre. Poznajmy zatem wszystkie Twarze Wotana.

Intrygująca monografia poświęcona życiu i twórczości jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów. Autorka maluje złożony i niejednoznaczny portret Karola Szymanowskiego, często odbiegający od odlanych z brązu pomników ku czci tego twórcy, jednocześnie szkicując pejzaż barwnych czasów, w jakich przyszło mu żyć, i cały korowód nietuzinkowych postaci z jego najbliższego otoczenia. Wyłania się obraz człowieka świadomego swego geniuszu, przygniecionego tym, że wyprzedza swą epokę, wewnętrznie rozdartego zarówno ze względu na swą homoseksualność, jak i życie na krawędzi w bohemicznych miazmatach, kapryśnego i o niedopartym uroku równocześnie. Był kochany i wielbiony, lecz zawsze czuł niedosyt adoracji, ciągle skarżył się na swoje zdrowie i brak pieniędzy, a rozrzutnie szafował jednym i drugim. Gwizdalanka stworzyła nie tylko portret wybitnego artysty, ale i człowieka, człowieka pełnokrwistego – ze wszystkimi jego wadami i zaletami.

Henryk Wieniawski (1835–1880) – polski kompozytor i światowej sławy skrzypek, nazywany „księciem skrzypków”, „królem struny G”, „czarodziejem skrzypiec”, „ostatnim wirtuozem romantyzmu” – artysta, o którym można by dziś powiedzieć, że był celebrytą w najlepszym tego słowa znaczeniu. Jego spuścizna twórcza nie należy do obfitych, ale jej ranga w światowej literaturze skrzypcowej jest fundamentalna. Barwną biografię i niezwykłe koleje losów tej fascynującej postaci opowiada Mateusz Borkowski, który prowadzi Czytelnika śladami licznych tournée wirtuoza, koncertującego z intensywnością porównywalną do dzisiejszych gwiazd muzyki pop i rocka. Wirtuoza zarówno obdarzonego ogromnym temperamentem, jak i głęboko lirycznego. Jego imieniem opatrzono słynny poznański Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy i choć niemal każdy o konkursie słyszał, to nie każdy zna sylwetkę jego patrona. Aż dziw, bo biografia ta jest niczym atrakcyjny scenariusz filmowy – wciąga bez reszty.

Henryk Wieniawski (1835–1880) – polski kompozytor i światowej sławy skrzypek, nazywany „księciem skrzypków”, „królem struny G”, „czarodziejem skrzypiec”, „ostatnim wirtuozem romantyzmu” – artysta, o którym można by dziś powiedzieć, że był celebrytą w najlepszym tego słowa znaczeniu. Jego spuścizna twórcza nie należy do obfitych, ale jej ranga w światowej literaturze skrzypcowej jest fundamentalna. Barwną biografię i niezwykłe koleje losów tej fascynującej postaci opowiada Mateusz Borkowski, który prowadzi Czytelnika śladami licznych tournée wirtuoza, koncertującego z intensywnością porównywalną do dzisiejszych gwiazd muzyki pop i rocka. Wirtuoza zarówno obdarzonego ogromnym temperamentem, jak i głęboko lirycznego. Jego imieniem opatrzono słynny poznański Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy i choć niemal każdy o konkursie słyszał, to nie każdy zna sylwetkę jego patrona. Aż dziw, bo biografia ta jest niczym atrakcyjny scenariusz filmowy – wciąga bez reszty.

Zygmunt Krauze ujmująco szczerze, ale i przewrotnie odpowiada na nie zawsze wygodne pytania – o przekonania, prywatne życie i twórczość. Bo o poważnych sprawach, takich jak kultura muzyczna, polityka czy miejsce artysty w świecie, można rozmawiać bezpretensjonalnie. Kompozytor, którego „najlepszym przyjacielem jest fortepian”, zajmująco opowiada o swoich paryskich losach, o byciu artystą w czasach PRL-u. Dyskutuje z Michałem Mendykiem o dziedzictwie Johna Cage’a, znaczeniu muzyki tradycyjnej dla muzyki poważnej, eksperymentach Warsztatu Muzycznego i o twórczości Władysława Strzemińskiego. Dystans do siebie, poczucie humoru, ciekawość i otwartość na eksperyment, charakterystyczne dla twórczości autora III Koncertu fortepianowego „Okruchy pamięci”, ujawniają się i tutaj, w osobie artysty o światowej renomie, zapewne także dzięki bezpośredniości interlokutora.

"Znaki zapytania" Zygmunta Mycielskiego są nie tylko zbiorem szkiców o muzyce, galerią twórców dawnych i nowych, ale przede wszystkim wyjątkowym zapisem polskiej kultury przełomu politycznego lat 1955–1958. To niezwykły dokument epoki, kreślony piórem jednego z jej wnikliwych obserwatorów. Wybitnego muzyka i pisarza. Słuchacza, czytelnika i odważnego uczestnika tamtych wydarzeń.