SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Zbąszyniu

3 wyniki

Książka

W koszyku

oceń

Ciało z jej ciała : o banalności dobra / Slavenka Drakulić ; przeł. Dorota Kozińska. - Warszawa : W.A.B., 2008. - 252 s. ; 19 cm.

Autor

Drakulić Slavenka. Kozińska Dorota.

Temat

Publicystyka chorwacka Transplantacja

Pierwsza na polskim rynku książka poruszająca problem transplantacji od dawców żyjących niespokrewnionych z biorcą. Olbrzymi postęp w transplantologii u a zwłaszcza nowa generacja leków u spowodował, że w Stanach Zjednoczonych od niedawna można przeprowadzać tego rodzaju zabiegi. W Polsce, z obawy przed handlem organami, są one zabronione. Slavenka Drakulić, która przeszła operację przeszczepu nerki, zapragnęła poznać swoją wybawicielkę. W jej głowie kłębiły się pytania: Kim jest dawczyni? Co nią kierowało? Czy nie miała żadnych obaw? Co na to jej rodzina? Aż wreszcie: Jak można podziękować człowiekowi, który w taki sposób uratował ci życie? I tak poznajemy Christine, pielęgniarkę, matkę dwojga dzieci, dla której niesienie pomocy jest codziennością i radością. Impulsem do oddania własnej nerki stała się dla Christine podobna decyzja młodziutkiej studentki, bohaterki artykułu w lokalnej gazecie. Zafascynowana skrajnymi przejawami altruizmu, Drakulić postanowiła porozmawiać z żyjącymi dawcami. Udało jej się poznać zarówno tę młodą studentkę, jak i wielu innych bezinteresownych dawców. Każde spotkanie okazywało się odrębną historią, a zwykły człowiek u postacią niezwykłą. Książka pozwala wierzyć, że dobro wciąż leży w ludzkiej naturze.

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Wypożyczalnia dla dorosłych

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 821-3 [lok. Wypożyczalnia dla dorosłych] (1 egz.)

Książka

W koszyku

oceń

Oni nie skrzywdziliby nawet muchy : Zbrodniarze wojenni przed Trybunałem w Hadze / Slavenka Drakulić ; przeł. Jakub Szacki. - Warszawa : Wydawnictwo W.A.B., 2006. - 232, [8] s. ; 20 cm.

Autor

Drakulić Slavenka. Szacki Jakub.

Temat

Ludobójstwo Międzynarodowy Trybunał ONZ do spraw Zbrodni Wojennych w byłej Jugosławii (Haga) Przestępstwo wojenne Sądownictwo międzynarodowe Wojna 1991-1995 r. jugosłowiańska

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Wypożyczalnia dla dorosłych

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 821-3 [lok. Wypożyczalnia dla dorosłych] (1 egz.)

E-book

W koszyku

Niewidzialna kobieta / Slavenka Drakulić. - [miejsce nieznane] : Biblioteka Słów : Legimi, 2023.

Autor

Drakulić Slavenka.

Forma i typ

E-booki

Istnieją w życiu pewne tematy, o których po prostu nie rozmawiamy. Jednym z nich jest starzenie się, absolutnie naturalny lecz często marginalizowany proces. Tom „Niewidzialna kobieta" zawiera napisane szczerze i subtelnie testy Slavenki Drakulić o tym, co jest przemilczane, emocjonalnie trudne. Obrazują stopniowe i bolesne znikanie osoby. Są wyrazem nieodwracalnej straty życia i jednocześnie krzykiem przeciwko niesprawiedliwości starzenia się. Książka otwiera przestrzeń do przemyśleń nad wieloma aspektami życia i śmierci. To pozycja wyjątkowo intymna, która pokazuje, że tylko literatura może powiedzieć to, co wydaje się niewypowiadalne. Słowa Slavenki Drakulić są jak nóż chirurgiczny – Melania Mazzucco, „La Repubblica” Sama autorka, zapytana o powód napisania tej książki, powiedziała: Nie miałam zamiaru opisywać wszystkich aspektów starzenia się i starości. Książka powstała, bo posłuchałam głosów osób wokół siebie, moich starszych przyjaciółek i znajomych i przekonałam się, że istnieje potrzeba potwierdzenia, ze nie jesteśmy same ze swoimi uczuciami niewidzialności. Jakby można było zmierzyć dobre i złe strony starości – a to nie jest możliwe – obawiam się, że przeważyłoby poczucie straty i zbędności, a nie spełnienia. Tak, starsi ludzie prawdopodobnie posiadają dojrzałość, nawet i mądrość, ale komu to jest dzisiaj potrzebne. Slavenka Drakulić – chorwacka pisarka, dziennikarka i eseistka. Jest autorką książek publicystycznych i powieści. Po polsku ukazały się dwie jej książki: Oni nie skrzywdziliby nawet muchy i Ciało z jej ciała. Publikowała w „The Nation”, „Guardian”, „La Stampa”, „Frankfurter Allgemeine Zeitung” czy „Politiken”. Pisze po chorwacku i angielsku, jej książki zostały przetłumaczone na ponad piętnaście języków. W 2004 roku podczas Targów Książki w Lipsku otrzymała nagrodę European Understanding, a w 2018 roku – nagrodę Best Project Book for Adaptation za książkę Niewidzialna kobieta. Fragment: Wydaje mi się, że odkrywam nowy wymiar istnienia. Jednocześnie istnieję – i nie istnieję, bo coraz bardziej… blednę. Może w towarzystwie istnieje zwyczaj, który nie pozwala na to, aby starszym kobietom powiedzieć, że naprawdę stają się szkłem? Najpierw tym mętnym, a potem całkowicie przezroczystym. Ich wielkość nie ma znaczenia, waga i wysokość są nieistotne. Ubrania także. To nie jest tak, że nie istniejesz, raczej tak, jakbyś żyła w innym wymiarze. Wszystko jest takie samo, a jednak – nie jest. Ludzie inaczej obchodzą się z tobą, a ty, niczym niewidzialna kobieta, musisz się do tego przystosować. Tyle tylko, że mnie się ta sztuczka nie udaje. Ba, potrzebowałam bardzo dużo czasu, aby w ogóle zrozumieć, że staję się niewidzialna. W sklepie, w banku, przed jakimkolwiek okienkiem, na ulicy... Potrzebowałam sporo czasu, aby zauważyć, że znikam. Widziałam to najpierw w oczach innych. Powiem nawet, że najtrudniejsze było to, że siebie widziałam wyraźnie – tak jak wcześniej. Jestem świadoma zmiany, ale choć się zestarzałam, nadal jestem widoczną i prawdziwą, żywą osobą. Skoro już istnieję w tym niewidzialnym stanie, to może ta przezroczysta materia, w którą się przekształcam, to czysty duch? Pytam, chociaż wiem, że nie znacie odpowiedzi. Zauważyliście, że do tej pory nie użyłam słowa starzenie? To jest proces, na początku całkiem powolny i prawie niewidzialny. W jednej chwili zaczyna przyspieszać i dopiero wtedy go zauważacie. Może dlatego, że ktoś inny też już go zauważył, a potem całkiem nagle stajecie się starzy. Mówicie, że rzecz jest o negatywnym wizerunku samego siebie? Nie, nie! Problem polega dokładnie na tym, że nie mam negatywnego wizerunku, po prostu widzę siebie inną, niż inni mnie widzą. Z pewnością nie jako nieznaną kobietę w lustrze, zjawę czy przezroczystego ducha. Rzecz jest w innych, w ich postrzeganiu. Gdy inni ludzie przestają cię zauważać, szybko nie zobaczysz samej siebie. Interesuje was, w jaki sposób zaczęłam czuć, że się zmieniam, że się starzeję?

dostępna online

Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu dostępu, który można odebrać w bibliotece.

Informacje o książce