Życie i dzieło Witolda Lutosławskiego opisywano już wielokrotnie i obszernie. W tak niedużej objętości otrzymujemy samą esencję treści na temat jego osobowości, szczególnego stylu bycia oraz kontekstów rodzinnych i historycznych, w jakich przyszło mu żyć i tworzyć. Rzut oka na najważniejsze dzieła - oraz idee ekompozytorskie - pozwala zrozumieć, co zapewniło mu zaszczytne miejsce w dziejach muzyki i w życiu muzycznym. Autorka opisuje historię kompozytora przystępnie i z sympatią. Wybór wypowiedzi przyjaciół kompozytora - znanych postaci ze świata kultury - dopełnia obraz znakomitego artysty, człowieka obdarzonego wybitnym intelektem i serdecznego w kontaktach z ludźmi.

Simon Rattle, Antoni Wit, Esa-Pekka Salonen, Edward Gardner – czterej wybitni dyrygenci – cztery wyjątkowe osobowości – czterej ambasadorzy muzyki w świecie i jeden wspólny temat: Witold Lutosławski.

Czy pamięta pan swoje pierwsze spotkanie z Witoldem Lutosławskim? ... Czy kiedykolwiek rozmawiał pan z nim o interpretowaniu jego muzyki? ... Jakie znaczenie ma dla pana muzyka Witolda Lutosławskiego? ... Czy są jakieś trudności w dyrygowaniu jego dziełami aleatorycznymi? ... Jakim człowiekiem był Witold Lutosławski? ... Jak wyglądają próby muzyki aleatorycznej? ... Czy sądzi pan, że Lutosławski ma następców? ...

„Lutosławski. Skrywany wulkan” to zapis rozmów, jakie podjął się przeprowadzić Aleksander Laskowski ze znanymi dyrygentami, na temat osoby i twórczości jednego z największych kompozytorów muzyki XX wieku. Czy odpowiedzi rozmówców potwierdzą dotychczasowe przekonania o cichym i spokojnym uosobieniu Lutosławskiego? Czy może odkryją nieznaną do tej pory stronę osobowości kompozytora...? Na pewno wniosą nowe ciekawe spojrzenie na Jego twórczość, odbieraną od strony „batuty i pulpitu”.

Rozmowy poprzedza esej o Witoldzie Lutosławskim autorstwa Julii Hartwig.

Stanisław Moniuszko (1819–1872) – kompozytor, dyrygent, pedagog, twórca słynnej Halki, Strasznego dworu i Hrabiny oraz blisko trzystu pieśni zawartych w Śpiewnikach domowych. Jego twórczość operowa i pieśniarska ma ogromną wagę dla muzyki polskiej i umuzykalniania polskiego społeczeństwa. Lecz nie są to jedyne wybitne jego utwory. Mniej znana muzyka kantatowa, religijna czy fortepianowa wciąż czeka na wyjście z niesprawiedliwego cienia jego słynniejszych dzieł. Spojrzenie Ignacego Zalewskiego na postać Moniuszki odkrywa – w sposób pozbawiony patosu i zastałych etykiet czy uprzedzeń – ciekawego człowieka i interesującego kompozytora. Autor przenosi go z niedostępnego cokołu „ojca opery narodowej” na grunt codziennego życia, kreśląc jego przekonujący portret m.in. przy pomocy listów i tekstów z epoki. Wsłuchuje się także w głosy najnowszych biografów, niuansujących sylwetkę kompozytora.

Stanisław Moniuszko (1819–1872) – kompozytor, dyrygent, pedagog, twórca słynnej Halki, Strasznego dworu i Hrabiny oraz blisko trzystu pieśni zawartych w Śpiewnikach domowych. Jego twórczość operowa i pieśniarska ma ogromną wagę dla muzyki polskiej i umuzykalniania polskiego społeczeństwa. Lecz nie są to jedyne wybitne jego utwory. Mniej znana muzyka kantatowa, religijna czy fortepianowa wciąż czeka na wyjście z niesprawiedliwego cienia jego słynniejszych dzieł. Spojrzenie Ignacego Zalewskiego na postać Moniuszki odkrywa – w sposób pozbawiony patosu i zastałych etykiet czy uprzedzeń – ciekawego człowieka i interesującego kompozytora. Autor przenosi go z niedostępnego cokołu „ojca opery narodowej” na grunt codziennego życia, kreśląc jego przekonujący portret m.in. przy pomocy listów i tekstów z epoki. Wsłuchuje się także w głosy najnowszych biografów, niuansujących sylwetkę kompozytora.

Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791) – austriacki kompozytor, jeden z trzech klasyków wiedeńskich, powszechnie uznawany za geniusza muzycznego i powszechnie też znany ze swych „przebojowych” utworów, o których nawet nie-melomani wiedzą, że wyszły spod jego pióra – młodziana w peruce, znanego im choćby z… czekoladowych kulek. Żywy, dowcipny, błyskotliwy, skłonny do żartów, kochający zabawy i grę w bilard. Jego sława jako cudownego dziecka z Salzburga rozchodziła się po Europie dzięki podróżom i popisom w roli skrzypka, „klawiszowca”, improwizatora i kompozytora tworzącego dużo i w szalonym tempie.

Z właściwą sobie wyostrzoną optyką Danuta Gwizdalanka kreśli wyrazisty portret Mozarta i jego kariery. Daje szybki, lecz wnikliwy rzut oka na czasy, w których żył, na dzieła, które pisał, oraz z przenikliwością oddziela prawdę od mitów i legend powstałych wokół jego życia i przedwczesnej śmierci.

Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791) – austriacki kompozytor, jeden z trzech klasyków wiedeńskich, powszechnie uznawany za geniusza muzycznego i powszechnie też znany ze swych „przebojowych” utworów, o których nawet nie-melomani wiedzą, że wyszły spod jego pióra – młodziana w peruce, znanego im choćby z… czekoladowych kulek. Żywy, dowcipny, błyskotliwy, skłonny do żartów, kochający zabawy i grę w bilard. Jego sława jako cudownego dziecka z Salzburga rozchodziła się po Europie dzięki podróżom i popisom w roli skrzypka, „klawiszowca”, improwizatora i kompozytora tworzącego dużo i w szalonym tempie.

Z właściwą sobie wyostrzoną optyką Danuta Gwizdalanka kreśli wyrazisty portret Mozarta i jego kariery. Daje szybki, lecz wnikliwy rzut oka na czasy, w których żył, na dzieła, które pisał, oraz z przenikliwością oddziela prawdę od mitów i legend powstałych wokół jego życia i przedwczesnej śmierci.

Książka jest zapisem rozmów, które z wybitnym kompozytorem przeprowadziła w latach 1986-1992 Irina Nikolska, rosyjski muzykolog i przyjaciel polskiego środowiska muzycznego. Książka ta ukazała się pierwotnie w rosyjskiej i angielskiej wersji językowej, teraz po raz pierwszy ukazuje się w Polsce. Rozmowy z kompozytorem dotyczą zarówno wątków biograficznych, jak i tematów związanych z estetyką i techniką kompozytorską. Lutosławski - jak zwykle - formułuje celne poglądy na temat sztuki, w sposób klarowny przedstawia swoją wizję muzyki oraz w elegancki sposób opisuje wydarzenia z życia artystycznego i osobistego.

Biografia kompozytora zaginionego pokolenia. Po świetnym debiucie w latach 30. i pracowicie spędzonym czasie okupacji Palester uważany był za jednego z najlepiej zapowiadających się kompozytorów polskich. Decyzja o pozostaniu na Zachodzie spowodowała, że z dnia na dzień stał się w Polsce persona non grata. Dwudziestoletnia praca w rozgłośni Radia Wolna Europa zapewniła mu utrzymanie i dała poczucie kontaktu z Ojczyzną, ale spowodowała jednak, że coraz bardziej postrzegany był jako redaktor, a nie twórca. A przecież nie przestał być kompozytorem. Do końca życia aktywny, komponował, podążając własną drogą. Jego twórczość imponuje szerokością horyzontów i ciężarem gatunkowym. Autor książki kreśli portret kompozytora pragnącego żyć i tworzyć godnie, w poczuciu wolności. Dramat wielkiego talentu w machinie historii. Ważna lektura – bez znajomości dzieła i losów Palestra historia muzyki polskiej XX wieku jest niepełna.

Biografia kompozytora zaginionego pokolenia. Po świetnym debiucie w latach 30. i pracowicie spędzonym czasie okupacji Palester uważany był za jednego z najlepiej zapowiadających się kompozytorów polskich. Decyzja o pozostaniu na Zachodzie spowodowała, że z dnia na dzień stał się w Polsce persona non grata. Dwudziestoletnia praca w rozgłośni Radia Wolna Europa zapewniła mu utrzymanie i dała poczucie kontaktu z Ojczyzną, ale spowodowała jednak, że coraz bardziej postrzegany był jako redaktor, a nie twórca. A przecież nie przestał być kompozytorem. Do końca życia aktywny, komponował, podążając własną drogą. Jego twórczość imponuje szerokością horyzontów i ciężarem gatunkowym. Autor książki kreśli portret kompozytora pragnącego żyć i tworzyć godnie, w poczuciu wolności. Dramat wielkiego talentu w machinie historii. Ważna lektura – bez znajomości dzieła i losów Palestra historia muzyki polskiej XX wieku jest niepełna.

W „Poszukiwaniu", kolejnej publikacji z serii „Opera”, baryton Jerzy Artysz opisuje Aleksandrowi Laskowskiemu i Sylwii Wachowskiej koleje swojej kariery śpiewaka i pedagoga. Profesor Artysz wspomina rzeczywistość wojennej pożogi, matkę, która zawsze widziała w nim muzyka, nie zawsze szare lata PRL-u: edukację muzyczną, konkursy śpiewacze i pierwsze role w Operze Łódzkiej. Opowiada o warsztacie dojrzałego artysty – partiach w spektaklach Teatru Wielkiego i Warszawskiej Opery Kameralnej oraz wykonawstwie pieśni. Jako że duże znaczenie dla rozwoju artystycznego i pracy pedagogicznej Artysza miały doświadczenia zdobyte we Włoszech i w Hiszpanii, nie mogło zabraknąć opowieści z Południa. O nauczaniu profesor rozprawia z żarem, dokonuje tu swego rodzaju wykładni zasad kształcenia kolejnych pokoleń śpiewaków. Z wywiadu rzeki wyłania się obraz artysty i pedagoga, który nie spoczywa na laurach, lecz ciągle poszukuje nowych dróg i z prawdziwą pasją oddaje się każdemu wyzwaniu, które przynosi los.

Ciało młodej kobiety zostaje znalezione na skwerze amerykańskiego miasta. Brak jakichkolwiek śladów popełnienia zbrodni zbija z tropu lokalną policję. Jeden mały element obala kolejne hipotezy stawiane przez śledczych... Detektyw Decise, francuski imigrant, rozpoczyna śledztwo. Tropy, za którymi podąży, doprowadzą go do dawno zapomnianych tajemnic rodziny Hardów.

Kto wpadnie w sidła? Następna ofiara, morderca czy detektyw?

PWM przedstawia jedyny w swoim rodzaju kryminał autorstwa wybitnej polskiej kompozytorki i skrzypaczki Grażyny Bacewicz.

Samobójstwo? Morderstwo? Przypadek?

Ciało młodej kobiety zostaje znalezione na skwerze amerykańskiego miasta. Brak jakichkolwiek śladów popełnienia zbrodni zbija z tropu lokalną policję. Jeden mały element obala kolejne hipotezy stawiane przez śledczych... Detektyw Decise, francuski imigrant, rozpoczyna śledztwo. Tropy, za którymi podąży, doprowadzą go do dawno zapomnianych tajemnic rodziny Hardów.

Kto wpadnie w sidła? Następna ofiara, morderca czy detektyw?

PWM przedstawia jedyny w swoim rodzaju kryminał autorstwa wybitnej polskiej kompozytorki i skrzypaczki Grażyny Bacewicz.

Książka Ireny Turskiej ''Spotkanie ze sztuką tańca'', to oryginalnie pomyślane kompendium wiedzy o dziele sztuki tanecznej. Mimo szczupłej objętości tekstu jest całościową monografią określonej dziedziny artystycznej, napisaną z trzech zasadniczych punktów widzenia: z pozycji praktyki, warsztatu, rzemiosła; z pozycji teorii i estetyki oraz z pozycji widza i słuchacza, miłośnika sztuki tańca. Autorka rozpatruje sztukę tańca w aspektach materialnym i fizykalno-biologicznym; psychologicznym - zarówno od strony tancerza - wykonawcy, jak i widza perceptora - oraz kreatywnym - jako dzieło projektowane, tworzone i konkretyzowane naocznie w procesie wykonawczym przez tancerzy i choreografa, którzy zostali znakomicie przez Irenę Turską scharakteryzowani. Adresowana jest do szerokiego kręgu czytelników humanistów, jak i miłośników sztuki tanecznej, pragnących pogłębić i wzbogacić swoją wiedzę na temat tańca.

Skrócona wersja popularnego przewodnika po operach "Tysiąc i jedna opera" Piotra Kamińskiego. Książka dostępna jest tylko w wersji elektronicznej i jest zapowiedzią nowego jednotomowego wydania drukowanego.

Maria Szymanowska (1789–1831) – pierwsza w Europie zawodowa pianistka i kompozytorka, niezwykła, pewna siebie, niezależna kobieta, matka trojga dzieci. Mickiewicz nazwał ją „królową tonów”, wysławiał jej talent Goethe, współcześni uważali ją niemal za boginię, a wsparcia udzielali jej najwięksi kompozytorzy, jak Cherubini i Rossini. Jej występy budziły zachwyt i uwielbienie gdziekolwiek się pojawiała – od Warszawy do Petersburga, Moskwy i Kijowa, po Londyn, Paryż, najważniejsze ośrodki niemieckie, włoskie i inne. Żyła krótko, intensywnie koncertowała, całymi latami pozostając w podróży. Komponowała utwory na fortepian w modnym wówczas stylu brillant oraz pieśni. Barwną opowieść o jej życiu, działalności i twórczości przedstawia Danuta Gwizdalanka, która Szymanowską postrzega nie tylko jako wielce utalentowaną pianistkę, ale także jako „menadżerkę wirtuozowsko władającą technikami piaru” i zarazem pierwszą polską self-made woman, konsekwentnie pracującą nad „stworzeniem siebie” i zbudowaniem swojej kariery.

Maria Szymanowska (1789–1831) – pierwsza w Europie zawodowa pianistka i kompozytorka, niezwykła, pewna siebie, niezależna kobieta, matka trojga dzieci. Mickiewicz nazwał ją „królową tonów”, wysławiał jej talent Goethe, współcześni uważali ją niemal za boginię, a wsparcia udzielali jej najwięksi kompozytorzy, jak Cherubini i Rossini. Jej występy budziły zachwyt i uwielbienie gdziekolwiek się pojawiała – od Warszawy do Petersburga, Moskwy i Kijowa, po Londyn, Paryż, najważniejsze ośrodki niemieckie, włoskie i inne. Żyła krótko, intensywnie koncertowała, całymi latami pozostając w podróży. Komponowała utwory na fortepian w modnym wówczas stylu brillant oraz pieśni. Barwną opowieść o jej życiu, działalności i twórczości przedstawia Danuta Gwizdalanka, która Szymanowską postrzega nie tylko jako wielce utalentowaną pianistkę, ale także jako „menadżerkę wirtuozowsko władającą technikami piaru” i zarazem pierwszą polską self-made woman, konsekwentnie pracującą nad „stworzeniem siebie” i zbudowaniem swojej kariery.